امیر حسین کامیار در پستی گفته بود که اگر کسی رو ترک کردید ادای آدم خوبه رو در نیارید ، تمومش که کردید دیگه تمومش کنید و ژست روشنفکری و باحال بازی نگیریدتون. راستش این مطلب من رو بدجوری به فکر فرو برد چون چندان بی شباهت به شرایط فعلی من نیست...خب من دقیقا ازهمین نوع آدمای لج درآرم ، که در چنین موقعیت هایی خوب بودنم گل میکنه و سعی می کنم با حرف و مسیج و اینها به طرف کمک کنم! ، یعنی تا اون حد که برای دل طرف های های گریه هم می کنم و هی سعی در کمک های مسخره دارم. بی خبر از اونکه بهترین کمک اونه که برم یه جایی گم و گور شم تا طرف خودش یه جوری با قضیه کنار بیاد ، که هر روز عین آینه ی دق جلوی چشمش نباشم ...